Paul Simon And Sting live @ Genting Arena Birmingham

  

Δυο θρύλοι της παγκόσμιας μουσικής σκηνής συναντήθηκαν για πρώτη φορά σε μια τουρνέ. Πολλοί έχουν την κρυφή ελπίδα να ξαναδούν αυτούς τους δυο με τα αρχικά τους σχήματα σε ένα reunion, με τους Police ο ένας, με Art Gartfunkel ο άλλος. Και τα δυο μοιάζουν πραγματικά απίθανα να συμβούν. Δεν έχει όμως καμμιά σημασία, ιδιαίτερα όταν ξεδιπλώνεται μπροστά σου η προσπάθεια να "παντρέψει" τις αφρικάνικες μουσικές καταβολές του ο ένας, με τη ρέγγε και τους αράβικους σκοπούς του άλλου και με το αποτέλεσμα τελικά να είναι εντυπωσιακό.
Αυτό που θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω είναι ακριβώς αυτό που ανέφερε και ο Sting σε κάποια (από τις λίγες η αλήθεια) παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια: Δήλωσε σίγουρος ότι δεν ήταν ο μόνος εκεί που θα μπορούσε να χαρτογραφήσει ολόκληρη τη ζωή του σε ένα soundtrack με του Paul Simon τα τραγούδια. Πως να διαφωνήσει κανείς, και πως να μην συμπληρώσει το δικό του όνομα σε αυτή τη διαπίστωση;

   Δε φανταζόμουν ποτέ όταν έκλεινα το εισητήριο ότι θα έβλεπα 22 μουσικούς επί σκηνής, με κάθε είδους όργανο (ενδεικτικά αναφέρω όμποε, σαξόφωνο, τρομπέτα, κλαρινέτο, φλάουτο, κρουστά κάθε είδους, κρόταλα, ξύστρα, πιάνο, όργανο, βιολί κλπ). 
  Το οδοιπορικό προς τη "Genting Arena", (πρώην LG Arena, γιατί είναι πολλά τα λεφτά Άρη!!!), ήταν ήδη γνωστό από την προηγούμενη επίσκεψή μου εκεί. Ένας πολυχώρος τεραστίων διαστάσεων που περιλαμβάνει και την αρένα, που μπορεί κάλλιστα να διατεθεί και για αγώνες μπάσκετ(!). 

Genting Arena

O Sting που εμφανίστηκε με hipster αθλητικό στυλ και γενειάδα έκανε μια αναδρομή στις πιο γνωστές στιγμές της καριέρας του, ενώ ο Simon με το γνωστό καπελάκι του, υπενθύμισε σε όλους για ποιόν λόγο θεωρείται ένας από τους καλύτερους τραγουδοποιούς των τελευταίων 50 ετών. Ξεκίνησαν μαζί σε ένα σετ 4 τραγουδιών και συνέχισαν εναλλάξ στη σκηνή επαναλαμβάνοντάς το περίπου τέσσερις φορές. (βλέπε σετ λιστ στο τέλος)  Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι η άρτια σύνθεση των μουσικών που ήταν πλαισιωμένοι. Καθένας είχε την ιδιαίτερη στιγμή του, έκαναν τον κόσμο να τους προσέξει σε διαφορετικούς χρόνους, με αποτέλεσμα το κοινό να μη χάσει το ενδιαφέρον του ιδιαίτερα σε τραγούδια λιγότερο γνωστά. 

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνω στον ντράμμερ του Simon που στη διάρκεια ενός τραγουδιού έδωσε τη δική του εκδοχή στο wheels του Chet Atkins παίζοντας....κιθάρα(!) Επίσης, ένας από τους κιθαρίστες απέδειξε ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία, κάνοντας εναλλαγή μεταξύ κιθάρας,σαξοφώνου και τσέλου(!)

Μερικά ακόμα highlights της συναυλίας:

-Ταξίδεψα στους ρυθμούς της Αφρο μουσικής του δίσκου Graceland ίσως με τους ίδιους μουσικούς που υπογράψανε τη δεκαετία του 80 εκείνο το δίσκο.

-Στο "desert rose" η αίσθηση των ήχων και των φωτιστικών ήταν απλά μαγική. Ευτυχώς κατόρθωσα να το "γράψω".

-Στο υπέροχο "Roxanne" απολαύσαμε επίσης μια διασκευή-συγχώνευση του "Ain't no sunshine" 

Στα αρνητικά, θα βάλω τη σειρά που καθόμουν, τέρμα γαλαρία-τέρμα θεού αν και έκλεισα το εισητήριο μάλλον από τους πρώτους. (περίπου 6 μήνες πριν). Αυτό τελικά ίσως να μου βγήκε και σε καλό αφού μπόρεσα να τραβήξω σε βίντεο σχεδόν τη μισή συναυλία και αν ήθελα θα μπορούσα να την τραβήξω όλη. (την επόμενη φορά πάντως παρά τις απαγορεύσεις θα πάρω την επαγγελματική κάμερα μαζί μου). Άλλο αρνητικό, ο σκηνοθέτης που κάλυπτε το σόου κάνοντας αναπαραγωγή στις δυο γιγαντοοθόνες. Ο άνθρωπος μάλλον στερείται φαντασίας. Το μόνο εφέ που χρησιμοποίησε σε όλη τη συναυλία ήταν ένα ζουμ ιν και ζουμ άουτ και δεν έδωσε σε καμμια περίπτωση αντιδράσεις κοινού ή τα υπέροχα φωτιστικά.

Τελικό συμπέρασμα: Παρακολούθησα ίσως μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουν δώσει αυτοί οι τύποι. Δεν είναι υπερβολή αυτό καθώς μιλάμε για 3 ώρες και 15 λεπτά της ώρας, 37 τραγούδια στο σύνολο και με τρομερή ποικιλία μουσικής. (μέχρι την επόμενη φυσικά)


Τέλος συνοπτικά το setlist με τα λινκς για τα βίντεο:

  Paul Simon & Sting

1.     Brand New Day (Sting cover)

2.     The Boy in the Bubble (Paul Simon cover)

3.     Fields of Gold (Sting cover) εδώ

4.     Mother and Child Reunion (Paul Simon cover)

 Sting

5.     So Lonely (The Police cover) εδώ

6.     When the World Is Running Down, You Make the Best of What's Still Around (The Police cover)

7.     Englishman in New York (Sting cover) εδώ

8.     Shape of My Heart (Sting cover)

9.  Driven to Tears (The Police cover)

10.  Walking on the Moon (The Police cover)

  Paul Simon & Sting

11.  Mrs. Robinson (Simon & Garfunkel cover) εδώ

  Paul Simon

12.  50 Ways to Leave Your Lover (Paul Simon cover)

13.  Dazzling Blue (Paul Simon cover)

14.  Graceland (Paul Simon cover)

15.  Still Crazy After All These Years (Paul Simon cover)

16.  Me and Julio Down by the Schoolyard (Paul Simon cover)

  Paul Simon & Sting

17.  Fragile (Sting cover)

  Sting

18.  America (Simon & Garfunkel cover)

19.  Message in a Bottle (The Police cover) εδώ

20.  The Hounds of Winter (Sting cover)

21.  The End of the Game (Sting cover)

22.  Roxanne (The Police cover) εδώ

23.  Ain't No Sunshine (Bill Withers cover)

24.  Desert Rose (Sting cover) εδώ

 Paul Simon & Sting

25.  The Boxer (Simon & Garfunkel cover)

Paul Simon

26.  That Was Your Mother (Paul Simon cover)

27.  The Cool, Cool River (Paul Simon cover)

28.  Hearts and Bones (Paul Simon cover)

29.  Mystery Train (Little Junior's Blue Flames cover)

30.  Wheels (Chet Atkins cover)

31.  The Sound of Silence (Simon & Garfunkel cover) εδώ

32.  Diamonds on the Soles of Her Shoes (Paul Simon cover) εδώ

33.  You Can Call Me Al (Paul Simon cover)

   Encore:

  Paul Simon and Sting 

34.  Cecilia (Simon & Garfunkel cover) εδώ

35.  Every Breath You Take  (The Police cover)

36.  Bridge Over Troubled Water (Simon & Garfunkel cover)

37.  When Will I Be Loved? (The Everly Brothers cover) (Acoustic, without the band)

Υ.Γ.1 Πλέον τα βίντεο θα δημοσιεύονται στο dailymotion αντί του youtube γιατί εκεί δεν μπλοκάρονται λόγω δικαιωμάτων.

Υ.Γ.2 Για όσους αρέσκονται να κριτικάρουν τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνες ως "αρχαιολογία" και άλλα "χαριτωμένα", θα πω μόνο ότι αυτές οι στιγμές είναι απλά εμπειρίες ζωής. 

The Christians @ Art House Stratford Upon Avon 21/02/2015 Review

   Όταν στα μέσα του Ιανουαρίου είδα τη μικρή αφίσα στους δρόμους της πόλης που με(μας) καλούσε σε ένα μουσικό ταξίδι στα μέσα της δεκαετίας του '80, ομολογώ δεν πολυ-ενθουσιάστηκα. Μερικές μέρες αργότερα αποφάσισα να μπω στο μποξ όφις να αγοράσω δυο εισητήρια. Σκέφτηκα ότι σε μια πόλη μουσικά "νεκρή" μια τέτοια ευκαιρία δε θα έπρεπε να πάει χαμένη.
   Ομολογώ επίσης ότι δεν έχω πλήρη γνώση της δισκογραφίας τους. Σκόρπια κομμάτια στη συλλογή μου, κυρίως από το 1987 και μετά, αν και όπως ανακάλυψα αργότερα έχουν αρκετά άλμπουμ με το πιο πρόσφατο το 2012.

   Ο χώρος: Το Art House είναι ένας πολυχώρος που φιλοξενεί εικαστικές εκθέσεις, θεάματα, παντομίμα, συναυλίες, θεατρικά.

Η αίθουσα συναυλιών μου θύμισε πολύ έντονα το cafe Americen στη Θεσσαλονίκη γιατί είχε μπροστά στη σκηνή αραδιασμένα μεγάλα κυκλικά τραπέζια, ενώ πίσω υπήρχαν οι καθιερωμένες εξέδρες και από πάνω το κουβούκλιο του ηχολήπτη. Άρτια μικροφωνική εγκατάσταση και φωτιστικά, ο ήχος βέβαια υποστηρίζεται θαυμάσια και από έναν μεγάλο ξύλινο τρούλο στην οροφή της αίθουσας. Δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει το καθιερωμένο μπαρ στο φουαγιέ με τέσσερις ανθρώπους να το πλαισιώνουν φυσικά λόγω μεγάλης ζήτησης... (Οι τιμές πολύ χαμηλές για τα στάνταρ μιας εκδήλωσης).

   Η συναυλία: Είναι στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου εντελώς προκατειλλημμένο. Συχνά όμως, ευτυχώς, πέφτω έξω. Έτσι και τώρα. Είχα στο μυαλό μου μια συναυλία με λίγα ακουστικά όργανα και γενικά χαμηλών τόνων live. Έπεσα πολύ έξω. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Για περίπου 30 λεπτά τη συναυλία άνοιξε ένας νέος μουσικός ονόματι Ben Maggs εδώ και εδώ Κινείται στο χώρο του folk pop και το set list του ήταν πάρα πολύ καλό με μια ακουστική κιθάρα, samples που ηχογραφούσε επί σκηνής (πολύ διαδεδομένο εδώ στην Αγγλία), κρουστά και με πολύ στενή επαφή με το κοινό. 

   Οι Christians ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 8. Μας εξέπληξαν πολύ ευχάριστα με την αμεσότητα που είχαν με το κοινό. Ο Garry Christian μας έκανε πολλές φορές να γελάσουμε στα διαστήματα ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά η "εισαγωγή" του ως...άλλος Σέξπηρ αναρωτούμενος "Να ζει κανείς ή να μη ζει" έλυσε το κοινό και την μπάντα του. Μας εξήγησε ότι ήταν η πρώτη του φορά στο Στρατφορντ και ως γνήσιο τέκνο του Λίβερπουλ μας προέτρεψε να επισκεφτούμε την πόλη του αφού πρώτα αφήσουμε το αυτοκίνητό μας (!) στο Στράτφορντ! Αυτό ήταν. Για περίπου 2 ώρες μας έδωσε ένα ρεσιτάλ φωνητικών ικανοτήτων, μαζί με ρεσιτάλ χιούμορ και αυτοσαρκασμού στα ενδιάμεσα διαστήματα. Αξιοσημείωτο είναι ότι μερικές ημέρες μετά τη συναυλία θα γιόρταζε τα 60ά του γεννέθλια, πράγμα που όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς. Ακούστηκαν τα τραγούδια "The Bottle"εδώ, "Words"εδώ, "Hooverville", "Harvest for the world", "Born Again","What’s in a Word", Forgotten Town, Ideal World κ.ά.

Γενικά η συναυλία άφησε πολλές και καλές εντυπώσεις. Ιδιαίτερα σε μια πόλη που δε φημίζεται για τις πολλές ποπ ή ροκ μουσικές εκδηλώσεις.

Μεγάλο credit το ότι για πρώτη φορά που παραβρίσκομαι σε συναυλία εδώ στην Αγγλία, οι φωτογραφίες και τα βίντεο ήταν ελεύθερα(!) Κανείς δε μας έψαξε στην πόρτα, κανείς δε μας είπε τίποτα κατα τη διάρκειά.

Οι "μουσικές ιστορίες" θα συνεχιστούν (ελπίζω). Ακολουθούν πολύ δυνατά ονόματα και ελπίζω να μπορέσω να βιντεοσκοπήσω μερικές στιγμές από αυτές. Θα ήθελα τα σχόλιά σας για αυτές τις αναρτήσεις.

Camera Obscura, The Institute, Birmingham, 30/05/2014 - Η συναυλία

  Επιτέλους συναυλία! Μέσα σε μια πληθώρα επιλογών αυτή την περίοδο, με ονόματα μικρά και μεγάλα να "στολίζουν" τις συναυλιακές αίθουσες, επέλεξα αυτή τη φορά κατά τύχη ομολογώ, να παρακολουθήσω ένα σχετικά άγνωστο στους πολλούς συγκρότημα που όμως έχει ιστορία από το 1996. Αναφέρθηκα στην τύχη καθώς ο κύριος στόχος μου ήταν να δω τον Paul Heaton και την Jaquie Abott (πρώην Housemartins και Beautiful South), αλλά έπεσα σε sold out από τον Μάρτιο! Για καλή μου τύχη την ίδια ημερομηνία, στον ίδιο χώρο, οι σκωτσέζοι Camera Obcura μου φάνηκαν οικονομικά προσιτοί και ελκυστικοί σύμφωνα με τα δείγματα της δουλειάς τους. Τελικά δε με διάψευσαν τηρουμένων των αναλογιών και εξηγούμαι: 

   Το οδοιπορικό ήταν σχεδόν το ίδιο με την προηγούμενη συναυλία που παρακολούθησα. Πενήντα λεπτά με το τρένο, πέντε λεπτά πεζοπορία και βρέθηκα μπροστά στο Institute. Ένα κλασικό κτίριο, εντυπωσιακό που μοιάζει εξωτερικά περισσότερο με βιβλιοθήκη παρά με χώρο που δίνονται συναυλίες.

   Στο εσωτερικό του φιλοξενεί δυο χώρους. Έναν μεγάλης χωρητικότητας (σε αυτόν ήταν ο Paul Heaton) και έναν μικρότερο με την ονομασία "The library". Μου θύμισε λίγο το metal basement στις αρχές της δεκαετίας του 90 στις Σέρρες. Υπόγειο, σκοτεινό με δυο μπαρ απέναντι από το άλλο και η σκηνή. Χωρητικότητας περίπου 500 ανθρώπων έτσι όπως το υπολόγισα. Πέτυχα να βρίσκομαι μια ανάσα από τη σκηνή και μπορώ να πω ότι κατέγραψα αρκετά πράγματα. 

   Μετά περίπου μιας ώρας αναμονής εμφανίστηκε ένας τύπος με μια κιθάρα ως support group ονόματι "Cry baby". Τραγούδησε μόνος του με μια ηλεκτρική κιθάρα, εντυπωσίασε με τις φωνητικές του δυνατότητες αλλά και το ιδιότροπο παίξιμό του που θύμισε άλλοτε Morrissey και άλλοτε σερφ της δεκαετίας του 60. (περισσότερα εδώ ).

   Οι Camera Obscura ξεκίνησαν με το Break It to You Gently, ίσως το μεγάλο hit του νέου τους δίσκου Desire Lines. Για ένα συγκρότημα όπως οι Camera που στηρίζονται στα υπέροχα φωνητικά της leader Tracyanne και στο μελωδικό αλλά δεμένο σύνολο οργάνων το συγκεκριμένο hit υποψιάζει το κοινό για το τι θα ακούσει. Ακολούθησαν όπως τα θυμάμαι τα Desire Lines, New Year's Resolution, Do It Again, Every Weekday, French Navy, Let's Get out of this Country, Lloyd, I'm Ready to Be Heartbroken και άλλα. Το κοινό, περίπου 400 άνθρωποι ήταν ιδιαίτερα ένθερμοι σε γνωστά ακούσματα κυρίως προηγούμενων επιτυχιών αλλά με μια πολύ θετική αύρα να ακούσουν περισσότερα. Το τεχνικό μέρος της συναυλίας πάλεψε να υποστηρίξει το μοναδικό ήχο της μπάντας χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Στα πρώτα κομμάτια η τραγουδίστρια έκανε μάταια νοήματα στον ηχολήπτη για καλύτερη "επιστροφή" του ήχου στα ακουστικά της, οπότε σε κάποια στιγμή τα έβγαλε και...ησύχασε! 

   Η διάρκεια ήταν πολύ μικρότερη απ'ότι περίμενα, περίπου 1 ώρα και ένα τέταρτο και αυτό ίσως οφείλεται στην πραγματικά μικρή υποστήριξη που είχαν από τον ηχολήπτη. Κοινώς... ξενέρωσαν. Στα αρνητικά στοιχεία θα μπορούσα να προσθέσω και την μικρή έως ανύπαρκτη επικοινωνία με το κοινό, η οποία ουσιαστικά αφορούσε τα πολύ βασικά. 

  Παρόλα αυτά θεωρώ ότι ήταν τίμια συναυλία, μια υπέροχη βραδιά, γεμάτη μουσική, μικρού κόστους ψυχαγωγία που άξιζε κάθε pence!

Εν αναμονή

CryBaby

Υ.Γ. Δε θα μπορούσα να παραλείψω την γνωριμία μου με ένα υπέροχο ζευγάρι από το Λέστερ με τους οποίους μιλήσαμε για τα πάντα ενώ περιμέναμε να αρχίσει η συναυλία.

Υ.Γ.2 Ιδιαίτερη μνεία στα παπούτσια που φορούσε η Tracyanne...

Υπερπαραγωγή

Υ.Γ.3 Βίντεο εδώ και εδώ