Dropkick Murphys Live at Birmingham 22/03/2015 - Review

   Ο τίτλος αυτή τη φορά θα μπορούσε να είναι: "Είναι τρελοί οι Ιρλανδοί!" Αλλά μήπως μόνο Ιρλανδοί υπήρχαν στο O2 Academy του Birmingham το βράδυ της Κυριακής; Υπήρχαν και δυο τρελοί από την Ιρλανδία του Νότου, της Μεσογείου. Ή μήπως η Ιρλανδία είναι η Ελλάδα του Βορρά; Μικρή σημασία έχει.

   Εκείνο που έχει σημασία είναι να μπορέσω να μεταφέρω στην οθόνη σας την ένταση, τη ζωντάνια, το μεγαλείο της μουσικής. Δεν ξέρω αν το καταφέρω αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω. 

   Οι πόρτες ήταν ανοιχτές από τις 18:30 το απόγευμα. Δε μου έκανε μεγάλη εντύπωση αφού συνήθως οι συναυλίες τελειώνουν σχετικά νωρίς, ήταν και Κυριακή... Μετά τον γνωστό αυστηρό σωματικό έλεγχο στην πόρτα από τους σεκιουριτάδες μπήκαμε στο..Principal του Birmingham (να μην επαναλαμβάνομαι, έχω περιγράψει το χώρο σε άλλο review). Δεκαπέντε λεπτά αργότερα έγινε η πρώτη "έκρηξη". Τα φώτα σβήσανε και εμφανίστηκαν μπροστά μας, με ένα καταιγιστικό set celtic punk, οι Resistance 77(εδώ). Ιστορική μπάντα, ξεκίνησαν την καριέρα τους αρχές του 1980. 

Resistance 77

Resistance 77

Resistance 77

Το κοινό που είχε αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά το χώρο, ζεστάθηκε για τα καλά αν και ο ήχος μάλλον τους αδίκησε με τα φωνητικά να είναι πολύ δυνατά χωρίς να ξεχωρίζουν οι δυο κιθάρες.

Έπαιξαν περίπου 35 λεπτά, και μετά έδωσαν την ευκαιρία στο κοινό να ξαναγεμίσει τα ποτήρια τους. 

  Είκοσι λεπτά αργότερα στη σκηνή ανέβηκαν οι Blood or Whiskey (εδώ). Η φωνή του τραγουδιστή μου θύμισε πολύ Joe Strummer, η φυσιογνωμία του τον ηθοποιό Gerard Butler, και οι κινήσεις του στη σκηνή muppet show!! Ξεχώρισα το τραγούδι "poxy pub" (εδώ).  Αποκάλυψη του συγκροτήματος ο τύπος που έπαιζε φλογέρα και έκανε φωνητικά σχεδόν κρυμμένος μέσα στην κουκούλα της ζακέτας του. Επίσης και εδώ ο ήχος τους αδίκησε, μιας και ήταν προσαρμοσμένος στους DPKM's.(εδώ) 

Blood or Whiskey

Blood or Whiskey

Blood or Whiskey

Το τρίτο συγκρότημα στη σειρά ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη: Εμφανίστηκαν στη σκηνή περίπου στις 20:25, μέσα σε αποθέωση. Οι Mahones (εδώ) αποτελούν συγκρότημα τα τελευταία 25 χρόνια ξεκινώντας από Pubs και φτάνοντας να κερδίσουν τον τίτλο του καλύτερου Irish punk δίσκου για το 2012. Βέβαια το μεγάλο τους πλεονέκτημα ακούει στο όνομα Katie McConnell, μέλος στο συγκρότημα παίζοντας ακορντεόν και σύζυγος του τραγουδιστή Finny McConnell προς μεγάλη απογοήτευση του φίλου μου του Pepper. Συμμετείχαν για περίπου 40 λεπτά παίζοντας 9 τραγούδια τα οποία έκαναν το κοινό ακόμη πιο ανυπόμονο. Όση ώρα χρειάστηκε στους τεχνικούς να αλλάξουν το σκηνικό δε σταμάτησαν να φωνάζουν συνθήματα!

Katie McConnell

Σαράντα λεπτά αργότερα και αφού οι τεχνικοί και βοηθητικοί έκαναν τις απαραίτητες αλλαγές, τα φώτα έσβησαν, άρχισε να ακούγεται ένα γνώριμο τραγουδάκι με τη φωνή μιας άλλης Ιρλανδής, της Sinead O'connor. (Για την ακρίβεια  "The Foggy Dew" -The Chieftains with Sinead O'Connor).

Οι Dropkick Murphy's επί σκηνής αρχίζοντας με το "Your Spirit's Alive". Στο τέλος αυτού του τραγουδιού ο μπασίστας Ken Casey μας ενημέρωσε ότι η συναυλία αυτή ήταν και η τελευταία αυτής της περιοδείας (μια περιοδεία που μάλλον δεν είχε αρχή! Από το 2007 μέχρι τώρα είναι διαρκώς στους δρόμους αλλά ας θεωρήσουμε τυπικά ότι η "Celtic Punk Invasion Tour" ξεκίνησε το 2012). Επίσης ότι για το playlist ευθύνεται αποκλειστικά το τεχνικό και βοηθητικό προσωπικό τους τιμής ένεκεν. 

Συνοπτικά το setlist: 

1. Your Spirit's Alive 
2. The Warrior's Code 
3. Gonna Be a Blackout Tonight 
4. The Boys Are Back (εδώ)
5. Shattered 
6. Alcohol (Gang Green cover)
7. Road of the Righteous 
8. Prisoner's Song 
9. Broken Hymns 
10. Out of Our Heads 
11. Famous for Nothing 
12. In the Streets of Boston 
13. Rose Tattoo (εδώ)
14. Rocky Road to Dublin ([traditional] cover)
15. Hang 'Em High 
16. Iron Chin (The Bruisers cover)
17. Forever 
18. Time to Go 
19. 78 RPM (Stiff Little Fingers cover)
20. Citizen C.I.A. 
21. The State of Massachusetts 
22. I'm Shipping Up to Boston (With Blood or Whiskey & The Mahones) (εδώ)

23.  Encore:

23. Baba O'Riley (The Who cover)
24. Kiss Me, I'm Shitfaced 
25. Skinhead on the MBTA 
26. T.N.T. (AC/DC cover)
27. Boys on the Docks 

Θα πρέπει να κάνω ιδιαίτερη αναφορά σε δυο-τρια γεγονότα που θεωρώ άξια λόγου: 

- Διασκευες: Τρομερή εκτέλεση στο Baba O'Riley των Who, με το σήμα κατατεθέν των Who να παίζει παράλληλα σε αυτό των DPKM. Ακούστηκαν επίσης το ΤΝΤ από AC/DC, 78RPM από Stiff Little Fingers.

- Kiss me I'm shitfaced: Στο τραγούδι αυτό ανέβασαν στην σκηνή όλο τον γυναικείο πληθυσμό που υπήρχε στο pit. ("οι περισσότερες δε βλέπονταν" ήταν η παρατήρηση του Pepper!). Επίσης στην οθόνη πίσω τους έγραφε: "Only the jackasses takes selfies on stage - FEEL THE MOMENT". Το αποτέλεσμα; Όλες έβγαιναν selfies επί σκηνής!!!

- "I'm Shipping Up to Boston": Στο τραγούδι αυτό συμμετείχαν και τα support group.

- Ken Casey: Ακούραστος, έμεινε στο τέλος της συναυλίας για φωτογραφίες και κουβεντούλα με το κοινό.

Συνοψίζοντας: Για να γιορτάσει την τελευταία ημερομηνία μιας άκρως επιτυχημένης περιοδείας, ή  non-stop πάρτι και χαοτικής συμπεριφοράς, αυτό το «σκυλολόι» της Σέλτικ-punk χτύπησε το Μπέρμιγχαμ για να υπενθυμίσει σε όλους ακριβώς γιατί το πανκ απέχει πολύ από το να θεωρείται νεκρό είδος. Ο κόσμος ήταν σε μια φρενίτιδα από την αρχή με όλους να κινούνται στους ρυθμούς του μπάσου και τυμπάνων, στα "χαλικώδη" φωνητικά και στις στριμμένες κιθάρες ... Το encore τους έγινε πραγματικά για να πάρει το χαρακτήρα του παρτυ και πιστέψτε με, οι γύρω δε βαρεθηκαν ούτε για ένα δευτερόλεπτο.

"Πάρτυ" είναι πραγματικά ο μόνος τρόπος για να συνοψίσω αυτό το σόου. Κάθε μπάντα που κόσμησε το στάδιο ήταν ενεργητική από την αρχή μέχρι το τέλος. Προσωπικά νοιώθω τυχερός που βρέθηκα σε αυτό το Πάρτυ.

The Christians @ Art House Stratford Upon Avon 21/02/2015 Review

   Όταν στα μέσα του Ιανουαρίου είδα τη μικρή αφίσα στους δρόμους της πόλης που με(μας) καλούσε σε ένα μουσικό ταξίδι στα μέσα της δεκαετίας του '80, ομολογώ δεν πολυ-ενθουσιάστηκα. Μερικές μέρες αργότερα αποφάσισα να μπω στο μποξ όφις να αγοράσω δυο εισητήρια. Σκέφτηκα ότι σε μια πόλη μουσικά "νεκρή" μια τέτοια ευκαιρία δε θα έπρεπε να πάει χαμένη.
   Ομολογώ επίσης ότι δεν έχω πλήρη γνώση της δισκογραφίας τους. Σκόρπια κομμάτια στη συλλογή μου, κυρίως από το 1987 και μετά, αν και όπως ανακάλυψα αργότερα έχουν αρκετά άλμπουμ με το πιο πρόσφατο το 2012.

   Ο χώρος: Το Art House είναι ένας πολυχώρος που φιλοξενεί εικαστικές εκθέσεις, θεάματα, παντομίμα, συναυλίες, θεατρικά.

Η αίθουσα συναυλιών μου θύμισε πολύ έντονα το cafe Americen στη Θεσσαλονίκη γιατί είχε μπροστά στη σκηνή αραδιασμένα μεγάλα κυκλικά τραπέζια, ενώ πίσω υπήρχαν οι καθιερωμένες εξέδρες και από πάνω το κουβούκλιο του ηχολήπτη. Άρτια μικροφωνική εγκατάσταση και φωτιστικά, ο ήχος βέβαια υποστηρίζεται θαυμάσια και από έναν μεγάλο ξύλινο τρούλο στην οροφή της αίθουσας. Δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει το καθιερωμένο μπαρ στο φουαγιέ με τέσσερις ανθρώπους να το πλαισιώνουν φυσικά λόγω μεγάλης ζήτησης... (Οι τιμές πολύ χαμηλές για τα στάνταρ μιας εκδήλωσης).

   Η συναυλία: Είναι στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου εντελώς προκατειλλημμένο. Συχνά όμως, ευτυχώς, πέφτω έξω. Έτσι και τώρα. Είχα στο μυαλό μου μια συναυλία με λίγα ακουστικά όργανα και γενικά χαμηλών τόνων live. Έπεσα πολύ έξω. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Για περίπου 30 λεπτά τη συναυλία άνοιξε ένας νέος μουσικός ονόματι Ben Maggs εδώ και εδώ Κινείται στο χώρο του folk pop και το set list του ήταν πάρα πολύ καλό με μια ακουστική κιθάρα, samples που ηχογραφούσε επί σκηνής (πολύ διαδεδομένο εδώ στην Αγγλία), κρουστά και με πολύ στενή επαφή με το κοινό. 

   Οι Christians ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 8. Μας εξέπληξαν πολύ ευχάριστα με την αμεσότητα που είχαν με το κοινό. Ο Garry Christian μας έκανε πολλές φορές να γελάσουμε στα διαστήματα ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά η "εισαγωγή" του ως...άλλος Σέξπηρ αναρωτούμενος "Να ζει κανείς ή να μη ζει" έλυσε το κοινό και την μπάντα του. Μας εξήγησε ότι ήταν η πρώτη του φορά στο Στρατφορντ και ως γνήσιο τέκνο του Λίβερπουλ μας προέτρεψε να επισκεφτούμε την πόλη του αφού πρώτα αφήσουμε το αυτοκίνητό μας (!) στο Στράτφορντ! Αυτό ήταν. Για περίπου 2 ώρες μας έδωσε ένα ρεσιτάλ φωνητικών ικανοτήτων, μαζί με ρεσιτάλ χιούμορ και αυτοσαρκασμού στα ενδιάμεσα διαστήματα. Αξιοσημείωτο είναι ότι μερικές ημέρες μετά τη συναυλία θα γιόρταζε τα 60ά του γεννέθλια, πράγμα που όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς. Ακούστηκαν τα τραγούδια "The Bottle"εδώ, "Words"εδώ, "Hooverville", "Harvest for the world", "Born Again","What’s in a Word", Forgotten Town, Ideal World κ.ά.

Γενικά η συναυλία άφησε πολλές και καλές εντυπώσεις. Ιδιαίτερα σε μια πόλη που δε φημίζεται για τις πολλές ποπ ή ροκ μουσικές εκδηλώσεις.

Μεγάλο credit το ότι για πρώτη φορά που παραβρίσκομαι σε συναυλία εδώ στην Αγγλία, οι φωτογραφίες και τα βίντεο ήταν ελεύθερα(!) Κανείς δε μας έψαξε στην πόρτα, κανείς δε μας είπε τίποτα κατα τη διάρκειά.

Οι "μουσικές ιστορίες" θα συνεχιστούν (ελπίζω). Ακολουθούν πολύ δυνατά ονόματα και ελπίζω να μπορέσω να βιντεοσκοπήσω μερικές στιγμές από αυτές. Θα ήθελα τα σχόλιά σας για αυτές τις αναρτήσεις.